حلواي غيبي

بود شيخي دايما او وام دار                                 از جوانمردي كه بود آن نامدار

شيخي صوفي زندگي شگفت انگيزي داشت. او هميشه به ديگران بدهكار بود. از بزرگان پول زيادي قرض گرفته و آن را براي فقرا خرج مي كرد، اما خداوند به او كمك مي كرد و قرضش ادا مي شد شيخ سالها بدين صورت زندگي مي كرد تا اينكه عمرش به پايان رسيد و در بستر افتاد. او چهار صد دينار به مردم بدهكار بود و در لحظه ي آخر تمام تلبكاران دور او جمع شده بودندو از اينكه ممكن است پولشان از بين برود، ناراحت بودند، شيخ با تاسف به آنها نگاه مي كرد و با خودش مي گفت: اين مردم مايوس و بي ايمان را نگاه كن،چقدر به خدا ي اطمينان اند. خيال مي كنند در بارگاه خدا چهار صد دينار پيدا نمي شودكه با آن قرض من پرداخت شوددر هنگام،صداي كودك حلوا فروشي به به گوش رسيد. شيخ به خادمش گفت : برو و حلواي اين كودك را بخر تا اين طلبكاران با آن دهان خود را شيرين كنند و كمي از فكر پولشان بيرون بيايند. خادم پيش كودك رفت و كودك با ظرف حلوا وارد شد و آن را روي زمين گذاشت. شيخ هم از طلبكاران خواست تا از آن حلوا بخورند. آنها هم حلوا را خوردند. بعد از آن، كودك رو به شيخ كرد و گفت: پول حلوا ها را بده. شيخ گفت: من پولي ندارم.كودك تا اين حرف را شنيد،  شروع به گريه كرد و گفت: اگر بدون پول پيش اربابم بروم، او مرا مي كشد. طلبكاران رو به شيخ كردند و گفتند: اين چه كاري بود؟ پول ما را خوردي و گناه آن را با خود به آن دنيا مي بري، چرا با اين كودك اين كار را كردي؟ كودك تا غروب گريه مي كرد اما شيخ حال ديگري داشت. او لحاف را روي سزش كشيده بود و در آن خلوت با جهان ديگر شاد بود و هيچ اعتنايي به ديگران نداشت. در همين هنگام، خادمي با ظرفي روي سرش وارد شد و ظرف را پيش شيخ گذاشت. پارچه را از روي آن برداشت. بزرگان با ديدن ظرف، به شيخ گفتند:ما را ببخش كه قدر تو را ندانستيم و حرف هاي بي ربطي به تو زديم. شيخ رو به جمع كرد و گفت: من شما را بخشيدم اما اگر مي خواهيد راز اين كار را بدانيد، گوش كنيد. من از خدا خواستم كه مشكل را حل كند، او هم اين حلوا و دينار ها را فرستاد ، ولي بدانيد بخشش خدا به خاطر گريه اين كودك بود.